Yüce ırkın düşüşü…

Ağzımdaki demir tadı; bana dudağımdaki kandan çok, kafama dayatılan silahı hatırlatıyordu. Kara tüfeklerini vahşetleriyle kazandıkları onur madalyalarına yakın tutuyor, pis tükürüklerini yüzümüze püskürtüyorlardı. Boyunlarımıza bir efendi edasıyla kelepçelerini takıyorlar, it sahiplerinden farksız yürüyüşleriyle bizi bir oradan bir buraya sürüklüyorlardı.

Dudaklarımızı korkunun zincirleriyle kenetlemişler, esaretin damgasını alnımıza kazımışlardı. Kanlarımızı paslanmış iğneleriyle almış, ırkımızın köpekliğinin nereden geldiğini inceliyorlardı.

Soluğumuzun her geçen saatle yavaşlaması onların sarımtırak dişlerini açığa çıkaran gülücüklerine neden oluyor, peygamberimizin farklılığı bizi yabancılaştırıyor ve onları ölesiye korkutuyordu.

Dikenli teller arkasına geçtiğimizde ise bedenlerimizi, sarı olmayan saçlarımız kederden dökülene kadar harcadılar. Annesinin masumlukla verdiği adını korkunun simgesi haline getiren adam, kürsüdeki son sözlerini de halka açtığında alkışlamaktan nasır tutmuş ellerini, bizim bir yarış atı rolündeki etlerimize daha işlevli olalım diye savurdular.

İlahları, damarlarındaki kanın akması için toprağın nimetine ihtiyaç duyan insanoğlunun bir başka ürünüydü lakin onlar bunu anlayamayacak kadar kara bir aşkın zehriyle uyuşmuşlardı.

Tapınmaları tanrılarının ölümüyle sona erdiğinde, kan çanağı gözlü ve çıkık elmacık kemikli, yaralı yüzümüze bakacak haysiyeti bulamadılar. Doğumlarıyla onlara bahşedilen yüce ırklarından tiksindiler ve kollarındaki dini örtüyü çıkarıp ölü bedenlerin isimsiz mezarlarına bir hatıra olarak bıraktılar. Islak duyguları, tasmalarımızdan def edildiğimiz an bir özür hediyesi olarak sunulsa da özgürlüğün sarhoşluğuyla sallanan bedenlerimiz onları affedemeyecek kadar kin doluydu.

Sesimiz işitildi, karınlarımız doyuruldu ve işkenceden karıncalanmış bedenlerimiz dinlendi.

Huzur; kalıcı değildi ancak yorgun ruhlarımız, biz toprağa karışana kadar geçiciliğini de tatmayacaktı.