Gurbet duyguları…

Yaşım gereği çağın önemli teknik nimetlerinden tam olarak faydalanmasam da, yabancı kalmamak için epeyce öğrendiklerim oldu. İyi niyetle kullananlar için bir okul diye düşünüyorum. Çünkü, istenilen, aranan, özlem duyulan bilgilere ulaşabiliyorsunuz.

***

Öğrendiklerim bana yetiyor. Bu vesileyle dost ve arkadaşlarıma da kavuşmuş oluyorum.

Zile’min sevdalısı Necmettin Eryılmaz’ın, manevi dostum Tekin Kireçci’nin, ilahi tarzındaki bir şiirini Facebook hesabımda okuyunca, gurbetin dinmeyen hasretliği içimi sızlattı. Bir sevinç ifadesi mi, yoksa hüzün müdür? Doğrusu ne diyeceğimi bilemiyorum.

***

Tekin dostum, gözlerini olgunlaşma döneminde kaybetmiş iman ve inanç yüklü bir saz üstadı…

Hayat hikayesini kendi ağzından gözlerimdeki yaşı içime akıtarak dinlediğim anı unutamıyorum. Çalışırken birden bire  dünyam karardı. Tabii bir şok perdesi içindeydim.

Günler geçmek bilmiyordu. Bu karanlıktan kurtulmaya karar verdim. Allah’ıma şükürler olsun. Bin bir düşünceler içindeyken, sazımla arkadaş oldum. Şimdi üzülmüyorum. Çünkü dünyamı aklımla inanın yeniden kazandım. Bana sakın acımayın. İnananlar için Allah’tan gelene razı olmak bir huzur kaynağıdır. Sabırla her yol aşılır. Şikayetçi olmamak lazım.

***

Dostumun sözlerini  mealen böyle hatırladım. Şiirini de değerli okurlarıma sunuyorum:

Aldığımız bunca nefes,

Ağzımızdan çıkan her ses,

Göğsümüzde bu can kafes,

Nasıl şükretmem efendim

Kalem tutan ellerimiz,

Tatlı  tatlı dillerimiz,

Sana açık kollarımız,

Nasıl şükretmem Efendim

Beni taşır ayaklarım,

İşiten şu kulaklarım,

Konuştuğum dudaklarım,

Nasıl şükretmem efendim.

Bizim için yaratmışsın,

Nimetlerle donatmışsın,

Canımıza can katmışsın,

Nasıl şükretmem efendim.

Ağaçlarda yeşil dallar,

Meyveler dalları sallar,

Yaylalar, ovalar kırlar,

Nasıl şükretmem efendim.

Ömrümüzün süresi var,

Sevdası var yaresi var,

Derdimiz var çaresi var,

Nasıl şükretmem efendim.

Cahili der sen halk ettin,

Nimetlere hep garkettin,

En sonunda toprak ettin,

Nasıl şükretmem efendim.